Netgedichten

netgedicht (nr. 4.958):

Ogenblik

Ik kijk over mijn schouder en
zie haar afwachtend staan
wat spelendraaiend met d’r rokken
mond op mokken, grote ogen
die ze weigert neer te slaan

ik staar en voel mezelf
even later moeizaam slikken
want in haar wezen
staat te lezen hoe volwassenen
het vertrouwen schonden en
‘t pure ruw verwondden
voor ze haar in eenzaamheid
en schaamte lieten stikken

Ik wend mij af
en richt de blik
op hetgeen er voor me ligt
en wandel het verleden
met ferme stappen uit het zicht
wensend dat het kleine kind
al het geluk van de wereld vindt