Netgedichten

netgedicht (nr. 5.046):

alzheimer

mijn hersenen zijn weggevreten
door het jarenlang gekweel
van de voltallige vogels
staren zich blind
op de foto’s van vroeger
zien het kind
en verzinken in wroeging
schrompelen tot mos
de fakkel is doorgegeven
aan ongeboren leven

te oud om nog als leerling
door het leven te gaan
een vos die nieuwe streken leert
de medemens verschalkt
en aan het lachen brengt
de dag plukt
in de morgendauw
gewiekst de wenkbrauwen fronst
en scharrelt in de open haard
van verbrande brieven

vanuit mijn verjaarde zetel
bekijk ik slechts en geniepig
de bovenkant van de dingen
de schijn van een schaduw
veins als de kleur van sla
te weten waar mosterd te halen
hoe vensters uitgeven
op betere werelden en
muziek natrilt in het vast tapijt
vat ik niet langer

ik herinner me slechts
jouw thuiskomst en de gil in de nacht