Netgedichten

netgedicht (nr. 5.057):

maar de wind was leeg

ik zag de
laatste vogels vliegen in
een schemering die bleef

nog was er
zacht gefluister
maar de wind was leeg

ze vlogen
witte vegen tegen
kwijnend hemelsblauw

raakten roze kleuren
voor ze doken
in de nachtelijke kou

het schreeuwen
is gestorven met
hun echo's in het niet

mij rest nog
slechts de stilte in
een mateloos verdriet

ik zal ze niet meer zien
gespreide vleugels
in een moeiteloos laveren

ik zeg vaarwel
misschien mag ik het in een
volgend leven weer proberen