Netgedichten

netgedicht (nr. 5.070):

we babelden in misverstaan

je liep mijn woorden achterna
verloor je in gedachten
die ik als verstrooiing
naar je lachte

ik liet wolken
dobberen op het hemelblauw
jij zag immense diepte
voelde de onmogelijke kou

ik nam de tijd en
brak haar tot verleden
jouw toekomst deed meer pijn
dan je lijden aan het heden

we babelden in misverstaan
rondom torens van verwarring
geloof werd in de ban gedaan
begrip stierf in verstarring

ik heb je hand gepakt
in een ultiem gebaar
zo zonder woorden waren
we geschapen voor elkaar