inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 5.146):

Ode aan Nadien

Nadien was hij al vooruit vertrokken
hobbelde speurend het pad bewakend
een toeziend oog dat zuchten slakend
doch met genegen in zijn oude sokken

ze hadden veel afgezien, misère gehad
gans het leven alleen samen geweest
dat ontdek je als je even dieper leest
in de rimpels die hij zijn dien aanbad

Nadien had hij niet meer veel te zeggen
uiteindelijk hield hij zelfs op te zemelen
het ruitje was er om naar haar te kijken

Hij kon zich niet meer bij haar leggen
besloot kordaat kort Nadien te hemelen
want liefde gaat ooit een keer over lijken

Schrijver: WOLF, 17 juli 2004


Geplaatst in de categorie: overlijden

5.0 met 1 stemmen aantal keer bekeken 1.967

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)