Ode aan Nadien
Nadien was hij al vooruit vertrokken
hobbelde speurend het pad bewakend
een toeziend oog dat zuchten slakend
doch met genegen in zijn oude sokken
ze hadden veel afgezien, misère gehad
gans het leven alleen samen geweest
dat ontdek je als je even dieper leest
in de rimpels die hij zijn dien aanbad
Nadien had hij niet meer veel te zeggen
uiteindelijk hield hij zelfs op te zemelen
het ruitje was er om naar haar te kijken
Hij kon zich niet meer bij haar leggen
besloot kordaat kort Nadien te hemelen
want liefde gaat ooit een keer over lijken
Geplaatst in de categorie: overlijden