Netgedichten

netgedicht (nr. 5.152):

je rankte hoge benen

ik zag je
over golven stappend
een frisse oceaan
je kwam aan land
een glimlach
vroeg mijn hand
ik gaf je strand, een
branding om te kussen

je rankte hoge benen
borsten strakten fier
ogen die intussen
verder keken dan
ik ooit van iemand zag
we lachten in verstaan
nat dook je in mijn armen
om er niet meer uit te gaan

je bent mijn wonder
op klaarlichte dag
geen duivels te bekennen
om mij met hel te gaan
verwennen omdat je
plotseling verscheen
kom heerlijk dier, we
gaan snel weg van hier