Netgedichten

netgedicht (nr. 5.160):

woordbreuk

in deze botsing
van ongelijke werelden
breekt het woord
barst en kraakt
onder het olijk jolijt
van eeuwige paradoxen
levert enkelvoudige letters
aan het edelachtbare Hof
en de betere huizen
geblakerd hun tradities
en rijk verleden

ogen en oren
koloniseren gewetenloos
de lamme hersenen
beheren strategisch
spraakkunst en bloedsomloop
parallellen van prikkels
golven door het lijf
triomferen jubelend
zwaar toegetakeld
mijn ware wezen van weleer
vertwijfeld en verbijsterd

zo gaat de waarheid
van filosofen en tirannen
genadeloos ter ziele
aan een gevorderde vorm
van woordblindheid
en pijnlijke myasthenie
ze krijgt vooralsnog
een gulden staatsbegrafenis
waar het volk afscheid neemt
van een energieke vorstin
een taaie dame

ik kan niet uiten
hoezeer ik van
blijdschap ben vervuld