inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 5.196):

Mijmering

Flonkerend als een fontein,
sprankelend en dansend
boven de machtige zee van het orkest

de viool die zingt
zijn meesters roem
door de eeuwen heen

de klanken van de eigen tijd,
de klanken van weleer,
zij binden wat was, komt en wat is

de blijvende schoonheid
die steeds weer ontroert,
die altijd weer boeit.

De mens, een vleugje natuur
dat steeds weer anders is,
een bloem, een dier, soms een artiest

steeds vonkend tussen de polen
van kunst, verderf en genot
van toekomst en geschiedenis.

Schrijver: Gello, 25 juli 2004


Geplaatst in de categorie: filosofie

4.0 met 1 stemmen aantal keer bekeken 465

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)