Mijmering
Flonkerend als een fontein,
sprankelend en dansend
boven de machtige zee van het orkest
de viool die zingt
zijn meesters roem
door de eeuwen heen
de klanken van de eigen tijd,
de klanken van weleer,
zij binden wat was, komt en wat is
de blijvende schoonheid
die steeds weer ontroert,
die altijd weer boeit.
De mens, een vleugje natuur
dat steeds weer anders is,
een bloem, een dier, soms een artiest
steeds vonkend tussen de polen
van kunst, verderf en genot
van toekomst en geschiedenis.
Geplaatst in de categorie: filosofie