Netgedichten

netgedicht (nr. 5.202):

de blinde speleman

ik ben gehuld in het gewaad
van een blinde speleman
een waas van onzekerheden
en verwaterd ongeduld
ik schrijf in een spiegel
krul de letters binnenste buiten
jaag de woorden op tot een rapsodie
een melodie van kwinkslagen en implosies
zoek op de bodem het illusoire begin
het nooit aflatende einde
in een metafoor van cascades

ik zie anders dan een ziende
scherper dan wie twee ogen heeft
lucider dan een helderziener
ik overspan gezwind toen en nu
leg een roestende knoop
tussen geheugen en verleden
tussen droom en wat werkelijk is
drijf op het meer golf op het zand
van herinneringen en memories
in een blauwachtig labyrint

het scenario is uitgetekend
generaties geleden reeds
het éne is gevangen in het andere
de wind in het spattende water van de zee
het water in de roes van de zilte lucht
rest me nog een kopie te maken
van mezelf van diegene
die vanmorgen blij gezind is opgestaan