Netgedichten

netgedicht (nr. 5.239):

Lachbui

Ik kijk je volop in de ogen
die als schaapjes over drijven
alsof ze onbeperkt kunnen blijven
zolang het blauw maar onbewogen

Ik verzoek je, zeg me wat er is
Verveelde zuchten; langs me heen
verkilde flitsen, verwerpen alleen
jij ziet het fout; jij hebt het mis

Onderdruk zuigt damp uit kring
stormen dreigt in koude vlagen
tot opheldering je scherpen knarst

Zoals zo vaak volgt een kentering
en gier je om mijn striemende vragen.
Uit wol gescheurd lach je dat je barst