Netgedichten

netgedicht (nr. 5.291):

de zon ontspande

het was geluk
alleen je duim te strelen
toen er tranen kwamen
spontaan en opgaand
in de branding van de zee

je nam me mee
in golven van verdriet
zwemmen was krampachtig
de slagen net niet machtig
drijven ging nog niet met twee

de zon ontspande
in koesterende handen
de snaar die kwetsbaar
maakt wordt onbewust
nog altijd aangeraakt

dan spoelt de
vloed je tegemoet
moet je springen om
te overleven en die
kunst versta je goed

kom naar zee
laat strand je dragen
dan hoef je het verleden
niet om raad te vragen
blijft vandaag de mooiste dag