Netgedichten

netgedicht (nr. 5.477):

Wonderlijk

Hun podium is de zwarte nevel
waarin ze eindeloos dansen mogen
de schittering op een natte gevel
maar ik zie niemand opgetogen

Hun glorie straalt al eeuwenlang
geen notie van begin of eind
wie geniet van het nachtelijk behang
vreest dat ze morgen niet meer verschijnt ?

De wonderlijke hemeldans
van al die sterrenpracht
zo alledaags, ontdaan van glans
of had men meer verwacht ?

Tot plots er sterren in hun val verschijnen
voor hen de toekomst voorgoed mislukt
hun sterrendom vervaagt in lijnen
en nu is de wereld opeens verrukt.