Netgedichten

netgedicht (nr. 5.531):

hun verleden is gelogen

in stenen bikken
brand ik zonder blikken
het verleden schoon door
op het heden te gaan tikken

bloed vloeit rood
in raken als ik de dood
weer tegen kom en haar
herinneringen los moet laten

tijd verwijlt in
dromen van de mensen
ik zie hun wensen die
ik afneem van de steen

ik restaureer
maar krijg de geest
niet meer gevangen
hoe ik het ook probeer

ze is vervlogen
de nieuwe stenen zijn
weer strak in het gelid
maar hun verleden is gelogen