Netgedichten

netgedicht (nr. 5.572):

taal die op de muren staat

laat me in je armen slapen
even van de wereld weg
om mijn gedachten bij elkaar
te rapen over wat je hebt gezegd

mijn hoofd tegen je borst
je armen om me heen
ik wil het kloppen voelen
de stilte maakt me zo alleen

ik denk nu niet aan morgen
dan zijn je handen weg
je gaat uit mij vertrekken
ik voel je als een lege plek

je woonde in me
was mijn thuis, samen door
de voordeur die we deelden
geen flat maar een echt huis

we haalden alles leeg
behalve de herinneringen
onzichtbaar voor wie komen gaat
is de taal die op de muren staat

houd me nog even vast
voordat we sluiten, hier gingen
we ons vaak te buiten aan elkaar
een hand de laatste kus nu ga ik maar