Netgedichten

netgedicht (nr. 5.577):

woordloos van verlaten

ik zag de ogen
van de schreeuw
haar blikken woordloos
van verlaten
de laatste stap
brak af
bewegingloos
ervaarde ik
haar zwijgend praten

een mokerslag
die mijn gevoelens
niet ontzag
die mij verwondde
tot in de
diepste gronden
maar ik loop door
nee struikel over al
die sprakeloze monden

vol aangeprate zonden
door schuld gestild
dit leven niet gewild
zeg me wat er is
waarom ben je
nog steeds verbolgen
toon mij de weg
dan kan ik je
misschien weer volgen