Netgedichten

netgedicht (nr. 5.628):

de vlucht van duizend rozen

ze keken al mijn kleuren grauw
de lucht droeg minder vluchten
de wind verkoelde snel tot kou

er was geen zon in spiegeling
donker rimpelden de poelen
ik had er ook geen zin meer in

maar in jouw hand
bloei ik weer op en
schoon het vuil van vleugels

je kijkt me aan
en fluistert zacht
dit kan niet door de beugels

ik schaam me en
het wit verschiet naar roze
je laat me roder blozen

de onschuld is voorbij
vergeef en vlieg met mij
de vlucht van duizend rozen