Netgedichten

netgedicht (nr. 5.641):

Terugtocht

Stroomafwaarts, gedragen door de kracht
van bijéén gebonden druppels, dalen we af
decorloze oevers waartegen fluisterzacht
buigend riet zich richt naar het komend graf

Het biezen mandje is gisteren vergaan
met een lichaam van wier en wrakhout
glijden we de schemering in. Een maan
schemert vaal, ver en vaag vertrouwd

Dan, voorbij een laatste bocht, de waterval
een nevel verbergt de eeuwige diepte
ik ontwaak uit die koers en even later zal

stroomopwaarts, waar alles kolkte en zwiepte
de tocht weer bruisen, de wind mij restaureren
ik zal je kussen, weer stralen en mijn God vereren.