Netgedichten

netgedicht (nr. 5.742):

besmeurd maar toch onaangedaan

ik zag je schoenen staan
besmeurd maar toch
onaangedaan wachtend op
de stap waar ze voor gaan

je hebt ze uitgeschopt
je voeten weggestopt
in het geitenwol van sokken
zachtheid en hun warmte lokken

we lopen niet meer paralel
voeten kennen nu de wegen wel
en gaan hun eigen gang
niet bang om uit de pas te lopen

jij bent geschoeid en schrijdt
al in een andere werkelijkheid
de zonnigste manier om elkaar weer
te ontmoeten blijft toch op blote voeten