Netgedichten

netgedicht (nr. 5.759):

die windlicht zijn vergaard

je stopte
want hij raakte je, de steen
je kon er niet langsheen

zijn oppervlak
weerkaatste heden, in groeven
nestelde verleden

kruimels tijd
die windlicht zijn vergaard
humus die weer aarde maakt

je hand volgt sporen
van de dood en weer herboren
worden, de opdracht onvoltooid

geen eeuwen weggegooid
in jaren hangt ervaren van het
leven in een ander perspectief

weer brandt de zon
en barst uiteindelijk de steen door
nachtelijke kou, hij gaat zich tonen

nu zal de ziel zich kunnen
schonen van het aards bestaan
sterven is voorgoed gedaan