Netgedichten

netgedicht (nr. 5.822):

ze braken mijn vleugels

ze braken mijn vleugels
vertraagden mijn vlucht
zijn jaloers op mijn kleuren
moet ik uit de lucht?

mag ik niet meer vliegen
of alleen in het dal
geen helling thermieken
wordt het net dan mijn val

we vlogen ooit vrij
en dolden de zon
vergaten de bloemen
want jij was er voor mij

vleugels die tipten
ogen die blikten
gewoon zij aan zij
je was nog geen hij

we rustten wat vaker
spraken in geur
de nectar bracht liefde
het afscheid steeds later

de bloem is verdord
mijn vleugels zijn grauw
de vlucht is te kort
om te vliegen naar jou.