Netgedichten

netgedicht (nr. 5.840):

in het blauw dauwde verlangen

je blik was hemels
in het blauw
dauwde verlangen
bleef glinsterend
aan je wimpers hangen
die ik kuste
maar die niet
mijn zinnen susten

je lippen glommen
vochtig rood in
een eerste openen
gaven zacht
een glimlach bloot
als welkomsgroet
een openheid die ik
niet eerder had ontmoet

je stem was als
het ruisen van de wind
de hoge tonen van
een kind klonken door
in je donkere gloed
vibreerden het weten
van voelen wat er leeft
en hoe alles nu moet

zo hebben we
elkaar gezien
en onze wereld
weer herschapen in
momenten zonder tijd
alleen emoties zijn
nog toegelaten
in ons eigen koninkrijk