Netgedichten

netgedicht (nr. 5.931):

Spiegel

Het regent forse druppen op mijn raam
In stroompjes van 't venster naar de grond
't Geluk danst op de golven van de stroom van
Verlangen. Ontsprongen op de lippen van jouw mond

Kijkend in mijn spiegel zie ik jou. Inmiddels
Wetend dat de leugen tot waarheid reïncarneert
Jouw ogen bevriezen de regen in ijzel en
Ondertussen is 't de kamer die vibreert

Hartstochtelijk regeert jouw kalmte in
Een ruimte vol van zwoelte. Zinnen
Gevormd door leven in het verleden
Onwetend hoe de toekomst te beginnen

Gezonken tot de diepste bodem. Verzwolgen
Door een zwarte zee van louter nat
In jouw lichaam keerde de warmte terug
Sinds dat moment niet meer 'vergeet', maar 'vergat'