inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 6.017):

Verlichte nacht

Met haastig weggedraaid gelaat
schuilen de zonnebloemen voor het poollicht

Het geluid van hoog afgestemde harpen
sterft weg over de juichende steppen van weleer
een schrale wind, een jammerlijk knarpen
omlijst de schepping van de vroegste Ambachtsheer

De engelen, ze zijn wat verlaat
zo dachten de grijzen onder het oostenlicht

Voor een Kind dat de dagen in eeuwen meet
bestaat er geen gisteren of een overmorgen
geen lichaamskleur of hoe men gaat gekleed
Hij weegt slechts liefde, gebed en zorgen

De aardse koning die nimmer iemand binnen laat
buigt nu en wijkt voor de waarheid en het eeuwig licht.

Schrijver: kees keizer, 16 december 2004


Geplaatst in de categorie: kerstmis

3.0 met 4 stemmen aantal keer bekeken 2.691

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)