Netgedichten

netgedicht (nr. 6.046):

Voorzichtig woelt de advent

Voorzichtig woelt de advent met zachte hand
de beelden los, uit een ver verleden,
van alle pijn gezuiverd door de tand
des tijds: verlangen naar het heden

van die hoogtijdagen met het tere kaarslicht
in van koude ineengekrompen dagen.
Woordeloos heimwee naar het gezicht
van mijn jonge moeder in die dagen,

en zelf als kind onbezwaard in het leven,
nog zonder stramme rug en stroeve geest.
Dat jeugdig elan keert terug, voor heel even,
alsof het nooit anders is geweest.

De kerstboom afgetakeld van de zijden rozen,
die we, lonkend naar de voorjaarsvelden,
weemoedig, nu al, opbergen in oude dozen
met de herinneringen die ons vergezelden.