Netgedichten

netgedicht (nr. 6.070):

late liefde

hij kwam met de verschoten kleur van schemer
aan de deur en droeg
de geur van bleke eenzaamheid
wij raakten door zijn komst verontrust
in hoge mate

ik dacht o kon ik bij een vader schuilen
hij zou mij als een polder indijken
mijn onzekerheid op een boezem uitlaten
zodat er weer regen ging vallen
liefde mislukken

jij dacht o god kon ik nog maar een kind om-
dragen kleine vrede in vruchtwater laten deinen
tegen stom toeval of noodlot
tot er geboren wordt
tot de dood

wij kenden elkaars gedachten
op het scherpst van een oogwenk
sneller dan de kaats in de spiegel
waarin wij elkaar zagen
waarin wij leefden

wij lieten de bezoeker op de stoep
staan en beminden elkaar
met hartstochtelijk late liefde