Netgedichten

netgedicht (nr. 6.095):

je zwavelstokken handen

samen in de sneeuw
je zwavelstokken handen
kou maakt alles zo alleen

een vuurtje, maar de
vlam wil weer niet branden
ik kijk je aan

de droom zit in je ogen
een wereld vol gemak
een huis dat meer dan alles had

toch zijn je vingers
wit bevroren, je hart steenkoud
en er is niemand om je te bekoren

geef mij wat licht
een vonk die warmte kan ontsteken
ja, kom en zwicht

er is nog liefde
om te kennen al is het even wennen
mijn handen raken eindelijk je gezicht