Nieuwjaar 2005
Daar de huizen, de bomen,
altijd hetzelfde, vermoeiend.
Aan de andere kant het park
en kinderen die joelen.
Op de stoep voor zijn deur
altijd al een mens, oud,
die toekijkt en niet lacht.
Welke vraag blijft nog open?
Ver, de horizon een oever
zonder overkant; en haastig,
een vleugelslag, wolken.
Inzender: JM, 4 januari 2005
Geplaatst in de categorie: tijd
zo is nieuwjaar soms in dit rake gedichtje.