Koningsmantel
Mijn voeten hebben geen grond meer nodig
om verder te gaan of om sterk te staan
het gekozen pad maakt het overbodig
de verlaten wegen, de ontbladerde laan
ik ga ze zwijgzaam door de avondnevel
langs menig onttroonde achtergevel
Het bladgoud van mijn levensdagen
ligt versplinterd onder het bladtapijt
de koningsmantel is nu afgedragen
gesloopt de kathedraal van uitbundigheid
verdwaalde flarden van een morgenlied
ruisen door het dorre bamboeriet
Voorbij de oever gloort een morgen
dwars door de sluiers van veel later
en opgetild uit al mijn zorgen
draagt Hij mij weg over ’t spiegelend water.
Geplaatst in de categorie: afscheid
door een meester-kleermaker der 80-ers aangekleed! knap!