inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 6.249):

in een stenig land

ik heb de rots gebroken
mijn eigen jeugd gewroken
ben mild geworden
in een stenig land
alles met de blote hand

verwond bij het splijten
mijn armen laten openrijten
aan de scherpte van het puin
maar alles is nu eindelijk weg
het zicht is vrij en ruim

nog groeit er niets
uit zaden die op een
later leven wachten
in blakerende zon en
diepvrieskoude nachten

ik zal de grond
besproeien met verdriet
die oceaan van tranen die
opgehouden werd laat ik
nu stromen, vergeten doe ik niet

Schrijver: wil melker, 15 januari 2005


Geplaatst in de categorie: verdriet

4.0 met 4 stemmen aantal keer bekeken 879

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)