Netgedichten

netgedicht (nr. 6.439):

in paars en te pril lentegroen

ik zag je zonnig
in de kou
de handen diep
in zakken weggestoken

de stoet was zwart
alleen het wit van bloemen
had zijn kleuren al ontloken
in paars en te pril lentegroen

hij was een boom
in jouw tuin vol herinnering
aan een horizon die nooit verging
want zij is eeuwig jouw vriendin

jullie speelden in zijn schaduw
maar het licht werd hem te fel
hij heeft op tijd de dag ontdoken
onrust had zijn nachten al gebroken

je mijmert wat had kunnen zijn
hoort zacht het orgel spelen
de klanken zijn bekend voor velen
zijn warme melodie is zonder pijn