Netgedichten

netgedicht (nr. 6.527):

sneeuw smelt dorst

ik zie de winter
in hun vachten
gebogen staan ze gras
en sneeuw te happen
wind giert hen voorbij
vlaagt verstuivend door de wei

lange haren dragen
pegels door de vorst
sneeuw smelt dorst
honger vraag geschraap
van ijzeren hoeven
langs bevroren grond

zijn warme tong
brengt maar een schrale
oogst naar roze mond
de ogen zijn geloken
omdat zijn hoofd diep
in de manen is gedoken

ook hij droomt
van een volle ruif
maar in de warme stal
houdt hij het niet lang uit
is gewend te overleven met
wat de winter hem zal geven