Netgedichten

netgedicht (nr. 6.791):

het ezelskakebeen laat klappen

ze hebben ons gebonden
met normen en hun waarden
staan gelezen in de aarde
wij hangen U nabij

wij zijn niet vrij
belast met zonden die in het
aardse paradijs nog niet bestonden
leven met die schaduw zo nabij

is het groei
die bloei noodzakelijk maakt
die ten koste van de zwakken
het ezelskakebeen laat klappen

gemarteld en bespuuwd
droeg Jij je doornenkroon
bespot met hoon om
maar je macht te breken

want liefde was jouw toon
voor naasten die elkaar beminden
dat was wat hen niet zinden
de kruisiging je lot

maar Jij bent opgestaan
hebt de steen weer weggerold
hun macht zal breken omdat
liefde haar heeft uitgehold