Netgedichten

netgedicht (nr. 6.804):

een wereld zonder woord

in de schraalheid
van de wind
vond ik het kind
met lentebloemen
in haar handen

ze was de winter
net voorbij, bekomen
van de kou en blij
haar ogen stralend in
de vroege voorjaarszon

ik zag haar blikken
en zij won, ik kon me
schikken in haar lach
die kwam zo onverwacht
ik dacht te weten hoe ze was

ze raakte aan
het kind in mij
verdwenen in het groeien
het kon niet bloeien in
steeds meer volwassen zijn

wij spelen samen in
een wereld zonder woord
van elkaar verstaande tonen
hadden we nog nooit gehoord
onze muziek is zo ontzettend lief