Netgedichten

netgedicht (nr. 6.859):

je rinkelde in glas

je rinkelde in glas
gaf aan waar je toen was
de scherven heb ik opgeraapt
lichtznnig om te breken in
liefde die nu haat gaat kweken

je spiegelde
een kleine vrouw
die ontrouw niet kon velen
jij, die recht door zee
het hart brak van zovelen

ik zag je langs de lijnen
met licht op onbetreden
paden schijnen
ontmoette jou in lente
met niet begrensde wensen

we zijn de zomer
ingegaan hebben elkaar de
liefde aangedaan in duizend uur
en even zoveel nachten
verlangen liet de herfst wachten

we oogsten geen geluk
vruchten waren klein en wrang
ik bood je nog de andere wang
jij kon geen ander zijn en koos
voor het aloude veilige refrein