Netgedichten

netgedicht (nr. 6.928):

ik lapte met liefde

ik was even God
had planeten geschapen
zonnen en sterren maar ook
quasars en wat zwarte gaten

vulde de ruimte met het heelal
gaf knappe koppen het priemgetal
begrensde de tijd met een
imaginair voelende eeuwigheid

mijn kroonjuweel gaf ik
potentie door een evolutionaire
dimensie, met zuurstof en zon
groeide het beste en won

maar het bloeide
in eerzucht de sterkste te zijn
macht laten gelden en
op hun minderen schelden

ik lapte met liefde
en hoop op een hemel
het aardse bestaan, maar mijn
schepping is nu naar de maan