Netgedichten

netgedicht (nr. 7.141):

wit kruist hun graf de aarde

ik was bij je
in het luiden van de klok
we brandden samen fakkels
de vogels floten nog volop

zag je haren in de wind
voelde kou van nooit vergeten
wist in je de warmte van het kind
dat dit nooit heeft geweten

toch samen dit beleven
het teruggaan in de tijd
met hen die voor de vrijheid
kozen in het aangaan van de strijd

in drie minuten stilte
gaan hun levens snel voorbij
wit kruist hun graf de aarde en maken
jou en mij vandaag al zestig jaren vrij