Netgedichten

netgedicht (nr. 7.402):

je ontkleedde me met ogen

je stem raakte me
sprak stilte om me heen
je ontkleedde me met ogen
liet me onbedekt alleen

ik voelde hoe mijn zinnen
angstig klein in opstand kwamen
in de echo's van jouw woorden
klankten enkel onze namen

ooit hebben we elkaar
gevonden in toeval over tijd
sleur heeft ons gebonden
pas later kwam de spijt

jij hebt gebroken
het lege leven wordt gewroken
ik kleed me maar met stilte
want je ogen spreken enkel kilte