Avondklokken

Ik blader door de dagen zonder zon
door sikkelloze nachten, door morgens
zonder rood, langs dagen vol schemering

Dan stuiven ze weg, vermomd als
tegelwitte gezichten waarlangs
de morgendauw een uitweg zoekt

Verdwijnend in het vlechtwerk van
weggehakte stemmen, in een spiegel
waarop alles dof en pijnlijk opdoemt

Met een veeg verdwijnen ze voor even
om al ras hardnekkiger en venijniger
in mijn gewist geheugen terug te keren

Ik sla ze om, de zwarte en grijze tijden
en ritsel koortsachtig naar het wit
mijn duim landt op het toegeslagen deel

In de verte luiden de avondklokken
zwaarder en dichterbij dan voorheen.

Schrijver: kees keizer, 5 juni 2005

k.keizer1chello.nl

Biografie van deze schrijver

vermomd vlechtwerk spiegel

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 12 stemmen 1.445