Netgedichten

netgedicht (nr. 7.570):

Zomerkind

D’r lokken lijken vlamgevlochten vuren
fel likkend in een windgeward omlaaien
waarmee ze de glanzende blik verfraaien
die gloeit in de diepte van haar azuren

ik zie haar draden van ‘t zonlicht draaien
en bloemen in wijde velden borduren
uitbundig gevat in gouden gravuren
wiens ranken gretig over aarde graaien

ze kust de adem van de westenwind
weet zijn stem in de luwte te sturen
door hem liefdevol lachend te paaien

voor z’n buien het kunstwerk verwaaien
van verbazing kan ik enkel turen
naar dit wonderlijk schone zomerkind