HILARITEIT
zo nu en dan ontbloten we de tanden
uit angst, om wat als grapje wordt gezegd
en ook al zijn de meeste moppen slecht
we klappen, wringen zweet uit onze handen
gelach in overvloed, het wil ons knechten
het snoert de mond, op onze lippen brandt
een woord dat verder voert, tot op de rand
waar je moet kiezen tussen vluchten, vechten
de conversatie stokt, dreigt te verzanden
en wordt een lijk waar je vergeefs naar dregt
een oeverloze zoektocht langs de stranden
vandaar dat ik maar weinig waarde hecht
aan geschater dat terugkaatst van de wanden
alleen de lach in eenzaamheid is echt
Geplaatst in de categorie: emoties
humor? lach? verdriet op zijn kop? wanneer men ondanks alles lacht? laatst lacht? vele vragen.
een knap gedicht, Koen!