spiegelt verteblauw
stilte rond het bed
even wordt er niets
gezegd en apparaten
klikken hun tevredenheid
de zieke dommelt weg
wij fluisteren de droom
die was en weten wat
hij daar voor over had
zijn handen tasten
naar een klein houvast
dan opent hij de ogen
zijn zicht is licht gebroken
maar spiegelt verteblauw
hij kijkt naar jou
in een verloren hopen
een wit gezicht
een hoopje mens
zijn laatste wens
gewoon om nog heel even
te mogen blijven leven
Geplaatst in de categorie: liefde