Netgedichten

netgedicht (nr. 7.736):

wind blaast snel verval

alles gaat voorbij
alleen wolken blijven
ze dromen zich naar mij
in vormen naar normen
die net anders zijn

ik zie handen komen
vingers knijpen niet
grijpen niet maar strelen,
zachtjes voor het oog van velen
herstellen wat vervlogen lijkt

ze lachen als gezichten
wangen bollen overal
guitig of vervloeiend
bovenkanten groeiend
de wind blaast snel verval

daarboven zeilt mijn wereld
tot in het diepe blauw
alle spinsels en gedachten
spelers van de machten
condenseren beelden in de kou