Netgedichten

netgedicht (nr. 7.812):

verdwaal ik in je lach

we kunnen
samen spelen
het kan jou
ook niet schelen
de wereld is geen thuis
wij leven in ons
eigen poppenhuis

je ogen
zijn mijn zon
en op je lippen
mag ik rusten
na je te kussen
als dat uiteindelijk mag
verdwaal ik in je lach

ik zie je handen
zonder banden
vingers hebben
snel vrij spel
ze strelen zacht
mijn huid en langzaam
gaan de lichten uit

wij spelen
zonder woorden in
klanken die elkaar verstaan
zinnen zitten nu van binnen
letters hebben afgedaan
de melodie van liefde is
ons al ver vooruit gegaan