Netgedichten

netgedicht (nr. 7.836):

je donkert je stem

ik heb je gezien
nooit was er
schaduw van anderen
je straalde een
eigen fel licht

een sterk gezicht
met fonkelende ogen
waarin blauw en groen
net dat tikkeltje bruin
moesten gedogen

je lach is innemend
en parelt je tanden
handen gebaren
de taal van je lijf
je donkert je stem
als je vraagt of ik blijf

mijn handen zijn open
met liefde gevuld
ik mocht met je lopen
die droom werd geduld
maar de waarheid bouwde
teveel schaduw van schuld