Netgedichten

netgedicht (nr. 7.844):

je kartelt in mijn handen

nog ligt de grond
bezaaid met stenen
ik stap er overheen

ik heb je eindelijk gevonden
in jouw kleur en vormen
voel ik me niet meer alleen

je paarde met de schaduw
na het splijten van een rots
uit haar kern brak je los met trots

ik heb je opgeraapt
restanten uit een vorig leven
zacht en teder weggeschraapt

je kartelt in mijn handen
maar scherpe randen
snijden door mijn ziel

je wilt vrijheid proeven
het leven zoeken en liefde
voelen in je nieuwe groeven

ik koester je maar
moet je laten gaan, in samen
weten we elkaars bestaan