Netgedichten

netgedicht (nr. 7.958):

schoonheid

onaangekondigd en toch
te verwachten
verkleurt onze wereld

eens waren we
pril en bloeiend
loom in de zon
dartelend in
zachte lenteregen

onze tijd rijpt
als roodgouden lanen
en najaarsplafonds
onder de hemelkoepel

mooi en onvergetelijk
zo onvergetelijk mooi
ben jij
met het goud
van jouw herfst
op je gezicht en
in je hart

een feest van
wonderlijke
schoonheid