Netgedichten

netgedicht (nr. 8.056):

voelend naar het grote dorsten

hij rijpte uit haar schoot
het lijfje rood
ontdaan van alle vliezen
moest hij voor eigen
leven kiezen omdat de
arts de navelstreng afsloot

zijn eerste schreeuw
ontplooide ook de
longen, voltooide wat
in aanleg was begonnen
geluid verbrak de stilte en
werd gesust door moeders huid

kleine vingers op haar
borsten, nu al voelend
naar het grote dorsten
met vier handen op
één buik kan de wereld
weer een generatielang vooruit