steniging
zwartgevlekte tralies
verbannen me naar
niemandsland,waar
bloed gutst over ruwe
treden van mijn wanhoop
met geplette handen
en brekend bot
daal ik af,
stap voor stap
kruip onder de steen
waar ontvelde vingers
stuiptrekkend
aan de waarheid sleuren
neergeworpen in
schreeuwende inktvlekken
worden stenen aangesleept
onder en boven elkaar
worden ze gelegd
op het moegeleefde
machteloze papier
zielenresten in verzen
ontdekken handen
een keer teveel gebroken
de tweede steniging
Geplaatst in de categorie: woede