Netgedichten

netgedicht (nr. 8.242):

Toen alles Vermetel leek

keek je vurig
spanden bogen zich langdurig
einden afleggend, verdwalend
door heemtuinen duinen rosaria

leek een belofte van niets dan geluk
een zwevende donzen veranda
gedragen door blauwe paddestoelen
doorspekt met jouw lichtpuntjes

de stilte te betrekken
in ons gezamenlijk uitzicht
de velden voltrokken zich
de natuur werd overal geboren

jou beseffen in mijn gitzwarte prismatintels
was als puur bronwater tappen
jij de essentie ik de spa

en we dronken limo in de zon