inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 8.254):

ik slenter, dus ik ben

ik slenter, stelt u zich dat voor
en ga zo mijn weg
vaak in gedachten diep verzonken
dat hoort ook zo
immers een kip neemt ook tijd
voor de leg

ik heb oog voor ernstige zaken
niet dat ik perse tot meer wijsheid
zal geraken
neen, ik denk omdat ik ben
zoals een wijs man
al eerder zei

ik ben een slenteraar, zo een van:
als het nu niet lukt
komt het morgen klaar
zoals in de volgorde
van ieder jaargetij

zo doende denk ik nog aan gister
die dag was nog niet rond
alhoewel het ook kan zijn dat
mijn huidig peinzen wordt gevoed
door onduidelijke woorden
uit uw mond

u begrijpt nu mijn tempo ;
beladen met een zwaar hoofd
en vergrijsde slapen
hoef ik me ook niet te haasten

bent u wel een beroemd dichter
nadat u zich met ongeremde passie
zo hebt uitgesloofd?
uw woorden zijn morgen lucht
door verdamping aangetast
uw kritieken uitgedoofd
uw gedichten zoveel lichter

het moge duidelijk zijn
ik orden mijn gedachten,
schep een beeld
van gister en daarvoor

ik strijk dan door mijn haren
en frons mijn gebrild aangezicht
ik ben een slenteraar
een dromer op straat
door innerlijk staren
zo schep ik mijn leven
langzaam,
opdat ik niemand stoor

ik nader mijn bank
in een verlopen park
omgeven door wilde struiken
hier kom ik tot rust
hier kan ik echt onderduiken

plots maak ik mij zorgen
en dat is nieuw
over de dag van morgen
zo u weet is dat een last
zou ik dan toch
door het verwachten
worden aangetast

nee dat nooit
spookte het door mijn hoofd
word ik alsnog
van mijn traagheid beroofd?

besmet met het moeten
nee, daarvoor is mijn
levensgang te traag
tevreden draai ik een shaggy
dat leidt mij af
van de finale vraag

daar wil ik u
noch mijzelf mee belasten
en blaas de rook
strak voor mij uit

u zult het wel begrijpen
dit zijn die momenten
waarin ik mijn hoofd bevrijd
en mijn wereld kan ontlasten
tot de schemering in mijzelf
wordt ingeluid

als de zon verdwijnt
na een lange pose
achter de toppen van
de lindebomen
en de stilte zo verschijnt
rust mijn oog op een
laatste zichtbare vogel
als hij nader wil komen

twee vreemden bij elkaar
maar stil verbonden
bij het verscheiden van de dag
raakt hij een wezenlijke snaar:
het verstaan zonder monden
dat kende ik al
vertelde een tedere glimlach

ik zette mij aan tot
de weg terug
maar zie deze woorden
niet zomaar als een slot
zo ga ik in bedaarde tred
die mij immer al bekoorde
en waar ik mij nimmer
heb tegen verzet

Schrijver: Julius Dreyfsandt, 17 september 2005


Geplaatst in de categorie: welzijn

3.0 met 8 stemmen aantal keer bekeken 850

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
mimake
Datum:
18 september 2005
Email:
mimakeskynet.be
Prachtig. Klasse en heerlijk heb ik geslenterd op uw poêzie-weg.
Naam:
hebus
Datum:
17 september 2005
Email:
herman.buysgmail.com
Ge dicht, dus ge zijt, beste julius. Een fijn werkje. Ge zijt een zot in 't diepst van uw gedachten, maar zotternijen lust ik wel.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)